Cukrzyca to jedna z najbardziej wyniszczających i niebezpiecznych chorób, która na dodatek – w pierwszych swych fazach – rozwija się niewidocznie i niepozornie. Jak więc się przed nią ochronić i po czym poznać, że i my możemy być cukrzykami?
Jeśli chodzi o profilaktykę, najważniejsza jest zdrowa dieta i ruch. Osoby narażone na cukrzyce to przede wszystkim osoby otyłe, praktykujące siedzący tryb życia, nieuprawiające żadnych sportów, słowem: to osoby, które o siebie nie dbają (czyli tak naprawdę to przeciętne osoby z XXI w.). A po czym poznać, że jesteśmy cukrzykami? Tu odpowiedź nie jest wcale oczywista i zależy od wielu czynników – w tym m. in. od rodzaju cukrzycy, o której mówimy. Powodem do niepokoju zawsze jest poziom glukozy – jeżeli przekracza dopuszczalną normę, możemy mieć powód do zmartwienia. Niemniej, zmierzenie poziomu glukozy wymaga zrobienia odpowiednich badań, na co nie każdy może sobie pozwolić – zwłaszcza jeśli mowa o badaniach regularnych.
Zbyt wysoki poziom glukozy we krwi może dawać jednak objawy zewnętrzne, łatwiejsze do wyłapania gołym okiem – jak np. zwiększona chęć jedzenia, zwiększona ilość wyjść do toalety, chęć częstszego picia, osłabienie organizmu, chęć częstszego i dłuższego spania, problemy ze wzrokiem. W przypadku wystąpienia któregoś z tych objawów, a zwłaszcza w przypadku wystąpienia kilku z nich jednocześnie konieczne jest skonsultowanie się z lekarzem – być może chorujemy bowiem na cukrzycę typu I.
A jakie są objawy cukrzycy typu II? W jej przypadku – poza objawami wyżej wymienionymi – możemy być również drażliwi i bardziej nerwowi, możemy odnotować na ciele częstsze i większe siniaki, może nas swędzieć głowa lub inne fragmenty ciała, możemy czuć dziwne uczucie w stopach, a także możemy zaobserwować zmiany w funkcjonowaniu narządów płciowych. Ten typ cukrzycy jest o wiele częstszy – zapada na nią większość ze wszystkich cukrzyków.
Co zrobić, kiedy już zdiagnozujemy u siebie tę chorobę? Leczenie cukrzycy zależy od jej typu. W typie 1 najważniejsze jest podawanie insuliny, wymagające naszej ciągłej troski o organizm. Chory musi nieustannie mierzyć poziom cukru, musi też sam sobie tę insulinę podawać, wreszcie musi zadbać o dietę, sport i ogólnie, jak wspomnieliśmy, musi ciągle troszczyć się o swój organizm. W przypadku cukrzycy typu II leczenie jest bardziej złożone, wymagające uprzedniego wyedukowania w zakresie diabetologicznym. Tu nie wystarczy wiedzieć, jakie są objawy cukrzycy, ale ponadto trzeba zmienić cały dotychczasowy tryb życia.
Bez względu na typ cukrzycy, jej szybkie zdiagnozowanie i leczenie uchroni nas przed poważnymi powikłaniami – takimi jak śpiączka cukrzycowa, mogąca prowadzić nawet do utraty życia. Cukrzyca jest chorobą nieuleczalną, jednak jeżeli potraktujemy ją poważnie, wprowadzimy poważne zmiany w swoje życie i ogólnie – posłuchamy naszego diabetologa we wszystkich udzielonych nam wskazaniach, nie powinniśmy zbytnio odczuwać jej skutków, a nasze życie, mimo choroby, może być piękne, pełne szczęścia i pasji.
